Beste allemaal,
Al twee weken oorlog...soms voelt het als 1 lange, vreselijke dag, die maar niet ophoudt...
Soms is het moeilijk uit te leggen hoe we ons voelen. Zoveel dingen zijn zo tegenstrijdig...
Het is prachtig weer...maar verderop in t land zitten mensen in koude, donkere kelders.
De kinderen genieten, we zingen, we spelen... maar verderop in t land sterven kinderen...
Een van de vluchtelingen die ons zo trouw nu in de gaarkeuken helpt heeft vandaag haar neef verloren...er zou in Mariopel wapenstilstand zijn, dus gingen ze met 5 mannen uit hun schuilplaats op pad voor eten, maar ze werden toch aangevallen door de russen..alle 5 overleden...
En dan ben ik blij als de kinderen lekker slapen, of omdat we vandaag lekker pannenkoeken voor ze hadden.?.. Het is zo dubbel!!
Zo voel ik me ook...en dankbaar en verdrietig...
Dankbaar voor de lente die aanbreekt, het zonnetje, de kinderen, eten, veiligheid in deze provincie, meeleven van zovelen, gezondheid en kracht...
Verdrietig om al het verschikkelijke, onrechtvaardige..
- Menselijker wijs had ik dit, zulke drukke weken op de sadik en alles er om heen, zo niet vol gehouden. Dat zie ik echt als n gebedsverhoring. Dank aan God! En jullie bedankt voor t gebed!
