Beste allemaal,
- n moeilijk ding in deze tijd van vluchtelingen, hulp, ed is afscheid nemen...
Van 1 gezin hadden we 4 kinderen op de sadik, allen onder voogdij opgenomen in dit grote gezin, heel mooi!
Ze waren aan t begin van de oorlog hierheen gevlucht, en ze zitten dus nu al 3 maanden bij ons. Ik raakte aan ze gehecht.
Maar in dit corrupte land kan alles, opeens werden ze gebeld dat 3 van hun voogdij kinderen weggehaald zouden worden, omdat er n echtpaar is die hen wil adopteren. Dat is nu in oorlogstijd onmogelijk, dus deze mensen hebben geld geschoven... zodat ze zelf bv naar t westen kunnen, want met 3 kids mag je als gezin, met vader, de grens over.
Verschikkelijk!
Dus om hun kids niet kwijt te raken en hen opnieuw n traumatische ervaring te geven, bleef er maar 1 optie over: de grens over, dan kunnen je kids niet meer afgenomen worden.
En..precies gisteren, toen Wasja en ik er op onze trouwdag even tussenuit waren, kreeg k bericht dat de kids voor t laatst op de sadik waren... Gelukkig had k hun plakboeken met foto's en werkjes juist klaargemaakt de vorige dag, dus die kon mn collega geven. Maar k kon zelf geen afscheid nemen. Wat vond k dat moeilijk!!
Uiteindelijk lukte het hen niet om zo snel te vertrekken, en heb k toch vandaag bij hen thuis nog even afscheid kunnen nemen.
- Gelukkig hebben Wasja en ik, dankzij mn collega's, ondanks allerlei van deze haken en ogen, even heerlijk mogen genieten, er gewoon even samen uit te zijn! Om weer met vernieuwde kracht te kunnen dienen.
- pas is een zoutfabriek geraakt met bombardementen. n Kilo zout was altijd maar 10 griven, nu 40, en in de grote steden al 90...
- helaas blijft t erg droog..regen blijft wat uit.. de tuinen zijn erg droog.. terwijl we toch juist dit jaar graag n goed oogst van de tuin hebben, nu al t andere zo onzeker is qua producten... n gebedspunt dus.
