Blog 93: Heere, hoe lang nog?! Erbarm U over ons!

 Beste allemaal!

- Wat n indrukwekkende dag weer! Opnieuw mocht ik vertalen voor de artsen uit Amerika. We kregen zoveel 'verhalen uit de eerste hand'....mooie, verdrietige, schrijnende...

- Een vrouw, Olga, had 2 maanden in de schuilkelder geleefd...'Ik wist dat alleen God kon helpen en bad de hele dag het Onze Vader'.

Ze woonde in Kiev,  haar moeder ook, maar die woonde echt in t centrum. Ze had al n paar keer gevraagd of haar moeder naar hen kwam,  weg van t centrum,  maar moeder bleef graag in d'r eigen flatje, dacht niet dat daar gebombardeerd zou worden. 17 Maart gebeurde dat echter wel. Olga wist niet of haar moeder nog leefde, maar ze mochten de schuilkelder niet uit. Na een maand (!) konden ze er uit, intussen waren de lichamen 'geborgen' van t verbrande, ingestorte  flat waar d'r moeder woonde, en moesten ze identificeren...

Ja...haar moeder was erbij..was ze gelijk overleden? Had ze nog veel geleden? Niemand die dat kon vertellen. Verder zag ze verbrande mensen, of alleen maar ledematen,  kinderen... te verschrikkelijk om op te noemen. En toch deed ze haar verhaal en liet n foto zien van de flat...wat er van over is. Wat n leed, wat n verdriet. De dominee las uit psalm 10:12-18. Wat toepasselijk,  wat n bemoediging!!

- Een andere vrouw had veel vragen zoals: 'Mag ik ook in mn eigen woorden tot God bidden?' (In de Rus.Orthodoxe kerk bid men eigenlijk alleen uit n gebedenboekje)

'Mijn moeder was altijd Rus.Orthodox, maar gaat nu hier naar de Babtisten kerk, mag dat? Is dat geen zonde?' De pastor noemde de tekst uit Joh 4, dat het niet zozeer belangrijk is waar je Gods Naam aanroept, als je het maar oprecht doet! ('in Geest en Waarheid')

Groot was de vreugde toen ze na het gesprek wilde bidden en haar persoonlijk geloof beleed, dat Jezus ook voor haar zonden gestorven was, en zij wilde leven voor Hem!

Morgen hoopt ze met haar moeder mee naar de kerk te komen!

- Maar de boze vind dit allemaal natuurlijk niets en is ook bezig. Zo kwam er een man, die flink in de penarie zat, en verstandelijk wist dat hij hiermee naar God moest,  maar hij zei: 'de satan is zo sterk, hij trekt zo aan me, en ik ben gaan drinken,  al weet ik dat dat slecht is. Ik hoor hem zelfs nu tegen mij praten terwijl ik hier bij jullie zit'. De dominee begon te bidden in de Naam van Jezus om bevrijding,  en legde uit dat satan wel sterk kan zijn, maar God sterker is, ja hij valt ons lastig op onze zwakke plekken,  is onze vijand,  maar wel n overwonnen vijand: 'Jezus is Overwinnaar! Spreek het eens hardop uit: Jezus is Heer! Alleen Hem wil ik volgen.'

De man zei het, eerst aarzelend,  toen nog eens en nog eens en langzaam brak er n glimlach door op z'n gezicht...hij voelde verlichting! Door gebed, gesprek... Hij is opgeroepen en moet donderdag naar t front,  met z'n drieën hebben we voor hem gebeden, hem in Gods Handen aanbevolen.

- De oorlog gaat nog steeds door, de laatste dagen hier ook telkens weer luchtalarm,  zoveel verwoesting,  zoveel leed...Heere,  hoe lang nog?! Erbarm U over ons!