Blog 175: Indrukwekkend getuigenis: God hoort naar hen die in gevangenis kwijnen!
Beste allemaal,
Als titel staat boven mijn Blogs ‘Dienen in Oekraine’. Veel mocht ik jullie vertellen over onze dienst in Oekraine, ook juist nu ten tijde van de oorlog, hier in het westen van het land, waar het nog veilig is. Maar vandaag wil ik jullie n verhaal geven van een zuster in t geloof die diende, te midden van oorlogsverschrikkingen. Ze sprak afgelopen zaterdag op de vrouwenconferentie van onze regio.
Ik dacht dat deze praktijken vroeger gebeurden, in boekjes over de communistische tijd. Maar dit vreselijke regime blijkt nog altijd zijn gruwelijke werk te doen…
Nog geen 30 was ze. De oorlog begon en hun dorp werd geannexeerd door de vijand. Tijd om te vluchten had ze niet meer. Haar huis werd doorzocht, dag op dag kwamen de soldaten terug om haar huis ondersteboven te keren. Tot een buurvrouw haar aangaf als ‘een gevaarlijke’. Haar zwager zou in 2014 tegen de russen hebben gestreden. Ze werd meegenomen. Een soldaat kwam nog een nieuwe Testament tegen in haar huis, en wierp het haar (smalend?) toe ‘misschien heb je hier nog wat aan’. Vlug stopte ze het in haar rugzak.
Ze werd in een isoleercel gegooid. 4 betonnen muren, geen ramen, alleen fel tl licht, 24 uur per dag. Elke dag werd ze opgeroepen voor verhoor, telkens dezelfde vragen. Ze bespaarde ons de details, wat ze daar met haar deden, hoe ze haar ondervroegen… Als er nieuwe vragen waren werd ze s nachts door God voorbereid. Ze kreeg de vragen in n droom/visioen en kon zich voorbereiden op een antwoord. Na ongeveer een week begon ze de dagen door elkaar te halen, slapen met dat felle licht lukte niet echt, ze verloor tijdsbesef, wanneer zou haar laatste dag zijn, wanneer zouden ze haar doden??... . Elke dag dezelfde verschrikking. Ze ging plannen maken om zelfmoord te plegen, vond een elektriciteitsdraad, een zak… Die nacht zakte ze warempel wat weg en kreeg opnieuw een visioen, op de muur verscheen een Bijbel, opgeslagen. Ze begon te lezen, te lezen. En ze begreep: God is hier, Hij heeft met niet verlaten!
Na 9 dagen werd ze weer opgeroepen en moest mee. Ze zou niet gedood worden, maar werd gegooid in een kelder waar allemaal mensen zaten die gegijzeld waren. Heel veel mannen en slechts 6 vrouwen. Zij was de 7de. Voor hen zevenen waren 3 ‘bedden’; stalen frames met spiraalbodem. Geen matrassen, geen dekens. Slechts één van de mannen had een deken, en besloot dat aan de vrouwen te geven, zo konden ze zich om de beurt warmen. Eten kregen ze niet, tenzij de mensen uit het bezette(!) dorp iets voor ‘hun eigen mensen’naar binnen konden werken.
Ze begon de 6 vrouwen over God te vertellen, het Evangelie uit te leggen. Dat we op God mogen vertrouwen, dat Hij ons ziet en hoort en niet verlaat. Ze wilde hen hoop geven dat ze hier uit zouden komen! De vrouwen luisterden. 1 vrouw had zo’n honger,”Ik zou zo graag macaroni eten, kun je daar voor bidden?” Natuurlijk kunnen we daarvoor bidden. Na dat ze gebeden hadden kwam er een pakketje binnen vanuit het dorp, met…. Wat macaroni!
Zoals ze de vrouwen bemoedigde… gebeurde het. De eerste vrouw werd vrij gelaten, de tweede, de derde… maar zij niet. Waarom moest zij hier blijven? Wat was Gods bedoeling? Om te getuigen en te dienen.
Enkele tijd later vroeg een vrouw “zou je om pompoenen puree willen bidden, dat zou k toch zo graag willen eten” Tsja, dat kan, al wist ze zelf niet waar dat nu vandaan zou moeten komen. Toch hebben ze gebeden. En werkelijk, toen kwam er wéér een pakketje, nu met… pompoenenpuree!
Langzaam gingen de vrouwen God vertrouwen. En, zoals ze hen leerde vertrouwen dat ze hier uit zouden komen, gebeurde het. De vierde vrouw kwam vrij, de vijfde, … tot ze alle 6 vrij waren. Maar zij niet… Waarom ?
Ze was nu de enige onder de mannen. Onder hen was een jongen knul die telkens geplaagd werd door de rest. Ze probeerde nu hem met het Evangelie te bereiken. Wat was ze blij het met het Nieuwe Testament, wat haar uit ‘sneer’ was toegegooid. De jongeman begon er in te lezen!
Drie maanden lang heeft ze in deze kelder door moeten brengen, en toen mocht ze vrij komen… Gebroken, maar vrij. En … niet voor niets…. Al die 6 vrouwen, de jongen man.. ze mocht hen op Jezus wijzen, ze gingen God geloven en vertrouwen!
Nu is het tijd voor haar om te rehabiliteren… dat zal tijd nodig hebben. Maar God heeft haar niet verlaten en zal bij haar blijven! Wat een getuigenis! Wat een God!
Laten we bidden voor zovelen die nu nog vast zitten onder deze vreselijke omstandigheden…
