Blog 183: 5 NL meiden die mogen dienen in Oekraïne

 Beste allemaal,

-Wat is het geweldig mooi om God te mogen dienen. Niet zomaar af en toe een uurtje, maar je hele leven Hem toe te wijden. Het geeft zoveel vreugde en zoveel mooie momenten!

Afgelopen vrijdag waren we weer bij elkaar als 5 Ned meiden die hier in Oek mogen dienen, ieder op haar eigen plek. 

Deze keer kwam er naast gezelligheid en dankbaarheid, ook veel moeite op tafel, pijn, zorg en tranen. Het leed wat je tegenkomt, het onrecht, de cultuur verschillen, het leven in twee werelden, talen, je onmacht, je moeheid. (Wees-) Kinderen die niet meetellen, en liggen te vergaan in n kindertehuis. Of ouderen die zich zo dik inpakken omdat ze met hun pensioentje nooit de gasrekening kunnen betalen.

Ja, dan vraagt volledige toewijding ook offers:

* Op mentaal en fysiek gebied: je zit elke dag met je neus op de feiten, in de misère. Dat vraagt mentaal om veerkracht, maar ook lichamelijk ben je soms zo moe om te helpen, óp gewoon. Maar ja, zeg eens nee als je de nood ziet..

* Ook offers op persoonlijk gebied. Is het in Ned al niet vanzelfsprekend om 'huisje, mannetje, kindje' te hebben, hier zijn nog meer barrières en situaties die het soms onmogelijk maken.

* En tenslotte ook offers in relaties. Er zijn soms vrienden in Ned die afhaken, omdat t toch te lastig is om op afstand n relatie te onderhouden. Niet begrijpend dat je hier constant in n spagaat staat van aandacht verdeling.

Gelukkig hebben we elkaar. Dat ervaren we allemaal als een zegen! Hier is een luisterend oor en begrip.

Het mooie is dat na zo'n avond van eten, Bijbelstudie, lachen, huilen, bidden, iedereen weer bemoedigd naar huis gaat, met de overtuiging om toch door te gaan in deze bediening!

Willen jullie voor ons bidden dat we t volhouden?!

-Het jaar is nog maar n maand oud, de winter is wel koud, maar niet extreem. Toch zijn er de laatste week alweer 3 mensen overleden. Een meisje van 27, haar oma zit bij ons in de kerk.

Een vrouw van rond de 50, die voor de oorlog regelmatig in de kerk kwam, maar toch weer terug viel in roken en drinken... Ze kwam af en toe in de tent, als ze weer aan de grond zat, en eten en producten wilde. Zovaak het Woord gehoord, en toch...

De derde was ome Latsi, 53 jaar. Hij was n trouwe bezoeker in de tent en ook in de diensten. Toen we oud en nieuw in de kerk vierden, zat ik nog naast hem, hij genoot!

Vorige week dinsdag heeft hij de laatste dienst gehoord, kwam in t ziekenhuis, en donderdag belde hij nog met ome Genadi die in de tent bedient. Hij zei: ik bid! We hopen dat het vrucht was op alles wat hij heeft mogen zien en horen!

-Bijna was er nog een vierde sterfgeval geweest. Ome Wietja kwam al n tijdje niet meer eten in de tent...waar was hij?

Wasja maakte zich zorgen, we reden langs zijn huis, gordijnen dicht, maar we zagen licht branden. Na enkele dagen was dat nog steeds zo... Dus vonden we t verstandig om aangifte te doen bij de politie. Die kwamen met de ambulance langs. Ome Wietja bleek in zijn huis te liggen... in zijn eigen vuil, het leek op n verlamming...hoeveel dagen al? Wat erg als je niemand hebt, en niemand je mist.... Er is zoveel eenzaamheid...!🙏

Gelukkig waren we nog op tijd.