Blog 207: "Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen..."
Beste allemaal!
- Zoals k in mn vorige blog schreef, hebben we n hele waardevolle training kunnen volgen. Niet alleen waardevol om de kennis die we op de sadik kunnen gebruiken, maar ook om de contacten die we hebben opgedaan. Zo ben ik vandaag bij 2 mensen van de cursus geweest die hier in Beregovo blijken te werken in n 'inclusief centrum'. Hier kunnen kinderen komen met 'special needs' van n breed spectrum; als bv. spraakproblemen , maar ook autisme, ADHD, of bv Down ... Noem maar op. Het was heel fijn hen te ontmoeten, te zien welke diensten ze allemaal verlenen en te spreken over de mogelijkheden hoe wij daar voor onze kinderen/en hun ouders gebruik van kunnen maken. Blij, en vol nieuwe ideeën en mogelijkheden kwam ik weer terug in mn team. Er is nog genoeg uit te breiden en te professionaliseren. Mooi!
- Tijdens diezelfde training was er in dat conferentieoord/hotel nóg n groep mensen, alleen met n totaal ander doel. Zij waren er voor retraite, n soort toerustingskamp. Het waren allemaal (gelovige) ouders die hun zoon in de oorlog hebben verloren... Wat n tegenstelling, toen ik dat hoorde..Wij waren er om te leren over de opvoeding van onze kinderen, zij om het het overlijden van hun kind te verwerken... Eén echtpaar, uit Uman, wilde na die week nog graag hier blijven en kwamen via via bij onze gemeente. Zo hebben ze n week bij ons in de kerk gelogeerd. Het was fijn en bijzonder om ze te leren kennen! Vanmiddag spraken ze op de bidstond. Wát n getuigenis van vertrouwen op God! De vrouw, Nadjezda, vertelde: "Vanaf de geboorte heb ik altijd mn kinderen aan de Heere toegewijd, in Zijn Handen gegeven. Toen ze ouder werden vond ik het moeilijk dat ze van God afgingen. Ik huilde en bad: Waarom zijn mijn kinderen niet actief in de kerk?! Maar God zei alleen: je hebt ze in Mijn Hand gegeven, wil je ze nu weer terug nemen? Ja, God weet beter wat en wanneer. Ik kon het overgeven. Toen onze zoon naar het front ging heb ik gebeden: Heere als hij om moet komen, laat hem in elk geval tot geloof komen! 1 Maart '24 belde hij vanaf t front: het was Goed met hem! Wát n vreugde!! 9 maart werden we gebeld dat onze zoon vermist werd, waarschijnlijk was hij 5 maart overleden..."(Pas deze week is zijn lichaam trouwens officieel met dna geïdentificeerd!). Haar man Anatoli zei met Job: "Zouden we het goede van God ontvangen en het kwade niet?! Het kwaad is nl geen kwaad in die zin dat het slecht is, maar dat het voor ons niet fíj́n is, maar toch goed kan zijn." We waren allemaal stil en onder de indruk.
- Afgelopen vrijdag hebben we nog n 'pelmeni-party' gehad. (Een bepaald soort eten, lijkt op tortellini, deegballetjes met gehakt erin, wat t meest wordt gewaardeerd als t zelf gemaakt is). Veel vrouwen die naar de gaarkeuken komen, in de tent eten, zijn arm, voelen zich onder aan de maatschappelijke ladder staan. Graag wilden we hen weer n gevoel van eigenwaarde geven, dat ze zelf met hun handen hun eten maken, daar trots op kunnen zijn, en vervolgens dus iets hebben om mee thuis te komen. Een mooi idee, maar (misschien door de regen..?) was er weinig animo voor. Toch treurden we niet; als het voor deze weinigen tot vrucht en zegen mag zijn is het al de moeite waard geweest!!
