Blog 217: Armoede | Getuigenis in een psychiatrisch ziekenhuis

 Beste allemaal,

- Deze week is de sadik weer uitgebreid met een nieuw kindje. Opnieuw confronteerde het ons met de armoedige situatie waarin sommige mensen leven. Ze lijkt maar 1 tui te hebben, 2 shirtjes die ze afwisselend draagt en ze ruikt niet fris. Je zou ze zo even n was beurtje willen geven. Het meisje is nog maar 2,5 en eet slecht. Blijkbaar zit er thuis geen regelmaat in de dag, en is er al helemaal geen eet-patroon. Ze drinkt een paar slokjes en gaat weer verder. Ze eet n paar hapjes en wil al van tafel... Daar krijgen we dus nog wel wat werk aan. Toen moeder haar op kwam halen en zag dat ze haar bordje niet leeg had zei ze: "Mag ik het mee naar huis nemen? Later op de dag eet ze wel hapje voor hapje verder. Ik heb niet zoveel geld om thuis ook nog voor haar te koken." En zo gaat het porsje mee naar huis...

- Armoede is erg, zwaar en moeilijk. Leven in oorlogsgebied ook. Woensdag hoorden we op de bidstond het verhaal van Irina, 52 jaar. Ze leefde in het Oosten, verloor alles; haar 'rustige leventje', familie, buren, spullen, huis plat.. Zo kwam ze hierheen gevlucht. Maar al het leed en gemis eisten haar tol. Ze viel 25 kilo af en zit nu in het psychiatrisch ziekenhuis. Onze ouderling bezocht haar, sprak met haar als zuster in t geloof (in september was ze juist tot geloof gekomen!). Maar ook de anderen op de zaal luisterden mee en konden hun vragen stellen. Hij besloot terug te komen met ome Genadi en zijn vrouw Ina, die zelf ook alles hebben verloren. Genadi was dominee in Mariopel en heeft daar vreselijke maanden meegemaakt. Wat was het goed om herkenning te hebben, elkaar te begrijpen! En vooral om elkaar te wijzen op Hem, bij Wie we terecht kunnen met ons verdriet. Even later kwam de dokter de zaal op en bekende: jullie gesprekken met deze mensen helpen beter dan de medicijnen die ik ze geef! De ouderling glimlachte en vroeg aan Irina: Wie is ons beste medicijn? En zonder moeite zei ze: "Jezus!" Wát een getuigenis op deze zaal in t psychiatrisch ziekenhuis!




Populaire posts van deze blog

Blog 221: Het lijkt wel een droom...

Afbeelding
 Beste allemaal, - En dan zit mn weekje Ned er opeens al weer op. Dat gaat snel! Het lijkt wel n droom... En toch heb ik hele mooie, goede, rijke dagen gehad, waar ik God en jullie (fam., vrienden en gemeente) érg dankbaar voor ben!! Natuurlijk hadden we gehoopt met z'n tweeën te komen. Maar toen Wasja op het laatste moment het land niet bleek uit te mogen, stimuleerde hij me om toch alleen te gaan. Het was erg jammer, vooral voor hem! Wat had hij er naar uit gekeken om even zonder de druk en spanning van hier te kunnen zijn. Toch was het fijn dat ik de Tfc-vergadering live mee kon maken, een presentatie mocht geven met n mooie opkomst, vrienden en gemeenteleden mocht ontmoeten en vooral (daar kwam ik voor!) het 50 jarig huwelijksjubileum van onze ouders kon vieren, temidden van de familie. Wat een mooie, rijke dag was dat! Wat een Zegen!! En daarnaast genoot ik natuurlijk stiekum van de Ned wegen, lekker fietsen zonder hobbelweg, Ned praten, Ned gewoontes, Ned kerkdienst, enz! Teg...
Meer lezen

Blog 226: Klusploeg in actie: 'de handen uit de mouwen...'

Afbeelding
 Beste allemaal! - In Nederland hebben de meesten vakantie dankzij verschillende feestdagen. Hier werken we, op n paar Paasdagen na, gewoon door. Ook hier waren feestdagen: 1 mei dag van de arbeid, 8 mei Bevrijdingsdag... Maar alles wat nog aan de Sovjet tijd herinnerd is afgeschaft, en zowieso worden er in n land in staat van oorlog geen feestdagen gehouden... Dat betekent dat we met de kinderen elke dag mogen nadenken over de mooie verhalen van na Pasen: de Emmaüs gangers, Thomas, Petrus hebt gij Mij lief... Gouden momenten!! En daarnaast genieten we van het prachtige weer en spelen dus veel buiten. - Dankzij de vakantie in Nederland is er afgelopen week een klusgroep naar ons afgereisd om te helpen. Het was een grote groep en ze verdeelden zich elke dag over 2 projecten:  - 1 - de aanbouw van het huis van Sasja en Nika (Evangelist in het dorpje Bene, hier zo'n 12 km vandaan, n gezin van 9 kinderen, waarvan 4 pleegkinderen. Zie blog 210 van nov.) De overheid dreigde de pleeg...
Meer lezen

Blog 187: Een week van verdriet en zegeningen!

Afbeelding
 Beste allemaal, - vorige week schreef ik jullie over 'ook groene blaadjes vallen'. Eigenlijk bedoelde ik toen, kleine, jonge, lichtgroene blaadjes. Niet wetend dat er nu een mooi volgroeid groen blad zou 'vallen'...48 jaar. Niet 'ergens onder het puin van de oorlog in Oekraïne', maar in Nederland, in de groep van m'n geliefde vriendinnen... Dienen in Oekraïne houd ook in dat je ver bij familie en vrienden vandaan zit. Dat is niet altijd makkelijk. Gelukkig kan de techniek tegenwoordig veel, en hebben we elkaar regelmatig kunnen 'spreken'. Toen ik hoorde dat het hard achteruit ging, wilde ik haar toch nog graag ontmoeten.  En ik kon direct naar Nederland, last-minute ticket, en binnen 24 uur stond ik op Ned bodem. Heel sterk besefte ik opeens hoe bevoorrecht ik ben met jullie als sponsors. Ik hoefde niet eerst af te wegen of we daar het geld wel voor hadden. Dankzij jullie hebben we niet alleen eten en drinken, maar kan ik me ook 'zomaar even een...
Meer lezen