Blog 231: Zeven = zegen! Een getuigenis, een bemoediging en een les...
Beste allemaal!
- de laatste sadik dagen zitten erop, en nu is het voor de kinderen heerlijk vakantie! We hebben nog een 'schoolreisje' gemaakt, lopend naar de speeltuin, ijsje eten, smiddags nog waterspelletjes, kortom, met t warme weer was dat alles een groot succes!!
Ook de laatste schooldag was gezellig. We bekeken onze plakboeken, versierden flensjes en genoten opnieuw van water en buiten spelen. Voor het eerst in 10 jaar sadik ging er uiteindelijk niemand naar 'de grote school'. De twee jongens die in de zomervakantie 6 hopen te worden, hebben allebei besloten nog n jaartje te blijven. Dus in september hopen we weer met dezelfde groep van start te gaan.
- Je kan diaken zijn omdat ze je daarvoor hebben aangesteld, of omdat dat (tijdelijk) je werk/bediening is, óf omdat je het 'gewoon' bént, in hart en nieren. Dat laatste is zo bij Wasja. Ik vind dat mooi, terwijl t me ook wel eens wat kost... Zo ook die avond dat we na n drukke dag even heerlijk gingen wandelen. Gezellig even samen, na alle drukte. In de stad aangekomen zouden we n ijsje nemen, maar Wasjas ogen taxeerden gelijk alweer een situatie: op n bankje in het park zat een oud vrouwtje met 2 plastic tassen. Naast haar zat een jonge man druk met haar te praten...hij vertrouwde het niet: 'Ga jij t ijsje maar halen, ik hou dit even in de gaten'. Toen ik terug kwam met ons ijsje gingen we op n ander bankje zitten, waarvandaan hij alles goed in de gaten kon houden. Hij legde uit: 'Deze man steelt veel op de markt en in winkels, hij heeft in dit oude vrouwtje een makkelijk slachtoffer gevonden.' .. maar gelukkig, de jonge man stond op en ging ervandoor. Ik haalde opgelucht adem: Ik zag mn gezellige wandeling al in rook opgaan.. Maar Wasjas dienend hart bleef de situatie in de gaten houden, en inderdaad, juist toen t ijsje op was kwam de jonge man weer terug bij t omaatje. 'Ik ga even hoogte nemen'.. ik bleef zitten, ik hou zó! níet van conflicten .. Wasja ging in gesprek en even later zag k de jonge man opstaan en onwilig, langzaam afdruipen. Terwijl Wasja nog met het omaatje stond te praten kwam ik dichter bij. Ze kwam uit Vinogradiv, n stad zo'n 40 km hier vandaan, was vanmorgen met de trein gekomen om hier op de markt wat te verkopen, maar de avond trein had ze gemist. Ze dacht dat ze de nacht maar op het bankje in het park moest doorbrengen. Maar toen die jonge man kwam vertrouwde ze t niet en had stil gebeden: Heere wilt U me helpen! En toen kwam Wasja opdagen... We brengen u wel even in n hostel, zei hij. Maar ik heb nog maar 200 griven (ong. 4,5 euro), is dat wel genoeg? 'maakt u over geld maar geen zorgen!', en zo liep Wasja voor ons uit naar de auto. Ze liep langzaam naast me en de tassen leken zwaar. Toen de jonge man naast haar zat had ze de tassen met beide armen beschermd. Toch vroeg ik of ik ze misschien van haar over kon nemen. En gelijk vertrouwde ze ze opgelucht aan me toe.
Bij t Hostel aangekomen kreeg ze n kamer gewezen, de douches, de wc en de gezamenlijke keuken. Wij rekenden af voor t nachtje...slechts 7 euro.
Ze was zo blij , dankbaar en verwonderd. Ze bleef maar vertellen dat ze had gebeden en dat de Heere zo trouw voor haar zorgde!! De receptioniste begreep het niet, want het omaatje sprak alleen Hongaars. Dus ik vertaalde voor de receptioniste dat ze op t bankje had gebeden en toen had God ons gestuurd. Vol verbazing schoten haar mond en ogen open : echt waar ?!
Het gezellige avondje samen wandelen was er n beetje bij ingeschoten. Maar misschien was dit n getuigenis voor de receptioniste, een bemoediging voor het omaatje en een les voor mij. Alles voor slechts 7 euro..
